Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Suworow pisarsko działa na kilku płaszczyznach - dokument, dokument fabularyzowany, beletrystyka historyczna i klasyczna beletrystyka. „Kontrola” to pierwsza powieść cyklu „Жар-птица” o stalinowskiej superagentce, odpowiedniku Jamesa Bonda. Nieporównanie lepszym zresztą. Genialna fabuła wpleciona w stalinowskie czasy, znane postacie okresu ze Stalinem włącznie, świetna dynamika i to, czego w Bondzie w ogóle nie ma - świetnie oddany klimat epoki i miejsca, duch owych czasów i ludzi radzieckich wzbogacony o wiele perełek, szczególików historycznych, które kiedyś może były nawet traktowane jako fantazje, ale obecnie mają całkiem inny charakter. Czytałem „Kontrolę” dziesiątki lat temu, gdy się u nas po raz pierwszy ukazała, a teraz, po replayu, doceniam ją jeszcze bardziej. Choć to niby beletrystyka, świetnie pokazuje tak poważne tematy, jak przyczyny ciążenia Rosji ku dyktaturom, wojnom i kompleksowi oblężonej twierdzy, ku nieliczeniu się z życiem ludzkim i niezliczone paradoksy tego kraju, który jest, jak to mówią, stanem umysłu. Do pełnego zrozumienia Rosji Suworow, zarówno w lekkich jak i poważnych dziełach, jest równie konieczny jak Aleksijewicz, Sołżenicyn, Gessen, Browder czy Kasparow albo Nikulin. Niestety pokazuje też, że gdyby nie Zachód, nie byłoby Imperium Rosyjskiego, komunizmu, radzieckiej bomby atomowej, Stalina ani Putina. Choć to ostatnie, to oczywiście nie z tej książki, ale patrząc na czasy Stalina widać, iż nic się nie zmienia - historia kołem się toczy, a politycy krajów demokracji, zamiast się uczyć na błędach, są coraz głupsi. Gorąco polecam

Suworow pisarsko działa na kilku płaszczyznach - dokument, dokument fabularyzowany, beletrystyka historyczna i klasyczna beletrystyka. „Kontrola” to pierwsza powieść cyklu „Жар-птица” o stalinowskiej superagentce, odpowiedniku Jamesa Bonda. Nieporównanie lepszym zresztą. Genialna fabuła wp...

Rozwiń

Zwiń

Oj dobre to było! Bardzo dobre! Może nie tak urzekające jak „Cormoran Strike”, może nie tak porywające, wzruszające, intrygujące czy wciągające jak niektóre inne hity gatunku, ale za to mocne we wszystkich aspektach jednocześnie. Klasyczny kryminał - powieść detektywistyczna z domieszką kryminału sądowego; uczta dla wielbicieli gatunku. Fabuły nie będę przybliżał, bo wiadomo - największa radość z lektury kryminału, gdy się o nim niczego wcześniej nie wiedziało.

Wybrałem wersję audio w interpretacji Leszka Filipowicza. Bardzo przyjemny głos, szkoda tylko, że ilość przejęzyczeń (zwłaszcza w końcówce, w której często jeden wyraz zastąpiony jest innym podobnie brzmiącym, ale o całkiem innym znaczeniu) jest dużo poniżej oczekiwań nawet wobec amatorskiej produkcji, a co dopiero, a z tym przecież mamy do czynienia, z odpłatną profeską. Niemniej, mimo tych potknięć, zwłaszcza dla osób z utrudnieniami w percepcji słowa drukowanego, audiobook jak najbardziej OK.

Już zaczynam ustawiać się na następną część cyklu „Tracy Crosswhite”, czyli „Jej ostatni oddech”, co niech świadczy za rekomendację.

Oj dobre to było! Bardzo dobre! Może nie tak urzekające jak „Cormoran Strike”, może nie tak porywające, wzruszające, intrygujące czy wciągające jak niektóre inne hity gatunku, ale za to mocne we wszystkich aspektach jednocześnie. Klasyczny kryminał - powieść detektywistyczna z domieszką kr...

Rozwiń

Zwiń

Nie wiem, może po prostu nie miałem fazy na ten typ literatury. Nie dosłuchałem do końca, gdyż mnie to, w przeciwieństwie do filmu, nie bawiło, ani nie relaksowało. Zwykle książka jest dużo lepsza niż ekranizacja, ale tutaj tak nie jest. W filmie bardzo dużo robią aktorzy, których w książce i audiobooku brak. Humor, dowcip i emocje gdzieś uciekły. Z drugiej strony książka nie wnosi nic nowego w zakresie poznawczym, co zwykle jest jednym z aspektów, w których literatura góruje nad sztuką filmową. W dodatku zdarzają się błędy, na przykład w stylizacji języka. „Somnambuliczny” raczej nie koresponduje z chłopską gwarą ze Wschodu.

Do Leszka Filipowicza jako lektora nie miałem nigdy poważnych zastrzeżeń, ale tym razem czasami zawodzi go pamięć i zapomina w jaki sposób zindywidualizował poszczególne postacie - zdarza się na przykład, iż stary Pawlak ma momentami głos młodego. Lepiej by było gdyby tym razem po prostu czytał.

Nie, żeby się tego nie dało słuchać. Po prostu chyba każdy, kto oglądał film, ma go na zawsze w pamięci, a przynajmniej swoje wrażenia z seansu, a lektura (słuchanie audiobooka) ma się do nich bardzo słabo. Stwierdziłem, że szkoda na to czasu.

Nie wiem, może po prostu nie miałem fazy na ten typ literatury. Nie dosłuchałem do końca, gdyż mnie to, w przeciwieństwie do filmu, nie bawiło, ani nie relaksowało. Zwykle książka jest dużo lepsza niż ekranizacja, ale tutaj tak nie jest. W filmie bardzo dużo robią aktorzy, których w książc...

Rozwiń

Zwiń

Sięgając po audiobooka „Do gwiazd” byłem ciekaw, jak też sobie poradzi z military hard science fiction autor, którego dotąd znałem jedynie z udanego cyklu powieści fantasy „Archiwum Burzowego Światła”. No i nie poradził sobie, w czym mu prawdopodobnie bardzo mocno dopomógł poziom wydania, które miałem wątpliwą przyjemność podziwiać.

Zacznijmy od lektorki – nie! Nie i nie! Totalna amatorszczyzna odbierająca wszelką przyjemność ze słuchania. Bierze oddech tam, gdzie nie ma znaków przestankowych, nie idzie z rytmem narracji ani dialogów. Nie tylko nie umie pracować z oddechem, to jeszcze co chwilę trafiają się przejęzyczenia, nieraz w najgorszych momentach, gdy w trakcie pędzącej na łeb na szyję akcji ciągiem staje się cięgiem a linia liną lub odwrotnie. Dykcja słabiutka, a kompletnie zawodzi nawet na średnio trudnych wyrazach takich jak choćby wnętrzności. Niejeden dziadek lepiej czyta bajki dziecku, niż Walden tę książkę.

Z tłumaczeniem nie jest wiele lepiej- słabe toto było i trafił się nawet kwiatek „na słowa o broni zareagował jak psiak”. Poza tym powtórzenia, powtórzenia, powtórzenia.

Mam wrażenie, że niektóre aspekty powieści pozostaną nieczytelne dla większości odbiorców - pytanie ilu czytelników jest w stanie wychwycić na przykład aluzję do kota Schrödingera, gdy mowa mowa o kocie, który być może jest martwy. Pytanie czy wychwycił je tłumacz i ile z nich uciekło.

Sama opowieść też mnie nie do końca przekonuje. Fabuła owszem, jest w porządku, ale protagonistka… Nie kupuję tego, co tym razem Sanderson wykreował. Zwinka w „Archiwum Burzowego Światła” też była dzieckiem, ale nie była infantylna i żenująca.

Może w wersji drukiem odebrałbym to „dzieło” troszkę lepiej, a tak sam nie wiem na jaką ocenę się zdecydować. Momentami bardzo mi się nie podobała, a momentami było tak dobrze, że aż żal było pamiętać odczucia sprzed kilku minut i mieć świadomość, że pewnie za chwilę znów będzie wtopa. Jak Sanderson to chyba jednak tylko fantasy, choć… Coś mi mówi, że do Spensy (główna bohaterka „Do gwiazd”) jeszcze wrócę. Tak z ciekawości. Ale jeśli będę miał wybór między audiobookiem i drukiem, wybiorę na pewno to drugie. Zwłaszcza jeśli przypomnę sobie interpretację Kaji Walden. Masakra!

Sięgając po audiobooka „Do gwiazd” byłem ciekaw, jak też sobie poradzi z military hard science fiction autor, którego dotąd znałem jedynie z udanego cyklu powieści fantasy „Archiwum Burzowego Światła”. No i nie poradził sobie, w czym mu prawdopodobnie bardzo mocno dopomógł poziom wydania, ...

Rozwiń

Zwiń

Po lekturze „Czarnobylskiej modlitwy”, która okazała się wielkim czytelniczym przeżyciem, nie było innej możliwości jak sięgnąć po kolejną książkę Svetlany Alexievich (Swietłany Aleksijewicz). Padło najpierw na „Wojna nie ma w sobie nic z kobiety”. Nie spodziewałem się, że cokolwiek o wojnie, zwłaszcza drugiej, może mnie zaskoczyć, a tu - właśnie zaskoczenie. Dzieło jak żadne inne i po jego poznaniu jeszcze bardziej niż po „Czarnobylskiej modlitwie” upewniłem się, że Nobel tej autorce należał się jak mało komu. Powtórzyła się sytuacja z poprzedniej jej książki - muszę zrezygnować z wykorzystania poczynionych w trakcie lektury notatek, z zapisanych cytatów. Każde przybliżenie treści tego dzieła byłoby zarazem spłyceniem i zniekształceniem. Książka jest zbyt wielowątkowa, wielopłaszczyznowa i głęboka, by można oddać ją odpowiednio w nawet najdłuższej recenzji. Każdy musi przetrawić „Wojnę...” we własnym umyśle i sercu, choć oczywiście, niestety, perspektywa i percepcja będzie zależeć nie tylko od inteligencji czytelnika, jego oczytania i wiedzy, lecz i od umiejętności kojarzenia, jak to się mądrze mówi, interdyscyplinarnego. Dla mnie jest to nie nie tylko unikalne dzieło o drugiej wojnie światowej, nie tylko dzieło o ludziach, kobietach na wojnie, ale o człowieku radzieckim. Wypełniło jako pierwsze, i to bardzo mocnym wejściem, lukę w postrzeganiu istoty „duszy rosyjskiej”, którą wyczuwałem już od jakiegoś czasu, choć nie do końca to werbalizowałem. „Wojna...”jako pierwsza wyjaśnia fenomen frontu wschodniego, to masowe poświęcanie życia w imię Ojczyzny i Stalina, do którego nie wystarczają przytaczane do dziś argumenty o Smierszy i tym podobnych formach presji. Fenomenu nie tylko wojennego, ale również fenomenu człowieka radzieckiego przed i powojennego. „Wojna...” to niezwykle cenne dopełnienie światowej literatury i nauk społecznych, które stawiają Swietłanę Aleksijewicz wśród najlepszych piór ever. Moim zdaniem to pozycja absolutnie must read dla każego

Po lekturze „Czarnobylskiej modlitwy”, która okazała się wielkim czytelniczym przeżyciem, nie było innej możliwości jak sięgnąć po kolejną książkę Svetlany Alexievich (Swietłany Aleksijewicz). Padło najpierw na „Wojna nie ma w sobie nic z kobiety”. Nie spodziewałem się, że cokolwiek o wojn...

Rozwiń

Zwiń

Nooo niezłe! Naprawdę niezłe. Temu audiobookowi wprawdzie bliżej do słuchowiska, niż książki czytanej, ale słuchałem z zainteresowaniem. Choć zbrodnia sztampowa, autor wiernie i w ciekawy sposób oddał klimat czasu i miejsca oraz ogrom pracy milicji włożony w śledztwo. Dobra pozycja zarówno dla miłośników opowieści true crime, jak i dla chcących poznać realia środkowego PRL w kontekście działań szeroko pojętego wymiaru sprawiedliwości.

Przy okazji widać, że psychiatria z nauką w sensie takim, jak nauki ścisłe, nie ma niczego wspólnego. To, co wczoraj było uznane, dziś budzi zażenowanie.

Wspomniana historia pomyłki sądowej, która „wyszła” przy okazji Rozpruwacza z Bydgoszczy daje do myślenia na temat poziomu sądownictwa nie tylko dziś, ale i wówczas.

No i autor mocno przesadził z tą niepowtarzalnością rysunków papilarnych. Nawet w teorii SĄ POWTARZALNE, a najnowsze badania wskazują, że prawdopodobieństwo wystąpienia bliźniaczej pary jest zdecydowanie wyższe, niż dotąd uważano. W praktyce jest jeszcze gorzej, gdyż do identyfikacji nie stosuje się porównywania całego obrazu linii papilarnych, a tylko względne położenie względem siebie wybranych elementów charakterystycznych - minucji (w Polsce do uznania za tożsame wystarczy zgodność 12, a nawet mniej, z około 100). W przeciwieństwie do badań DNA, gdzie każdorazowo szacuje się prawopodobieństwo błędu, fałszywe przekonanie o całkowitej jednoznaczności identyfikacji z daktyloskopii może prowadzić do bagatelizowania dowodów przemawiających za innymi możliwościami. To temat tabu i chyba dużo jeszcze wody upłynie zanim dogmat 3N (zasada Galtona) zostanie obalony, a do daktyloskopii zacznie się pochodzić jak do innych metod identyfikacji, czyli ze świadomością, że błąd jest zawsze możliwy.

No i ostatni zgrzyt - trochę nieładnie, że na okładce autor afiszuje się tylko ze swoim nazwiskiem pomijając zacnych lektorów, którzy mu towarzyszą swymi głosami. Może Polska to nie Ameryka, gdzie nawet nazwiska ghost writerów i innych murzynów są ujawniane jako współautorzy, ale i tak nieładnie. Poza tym, jak wspomniałem na początku, całkiem całkiem.

Nooo niezłe! Naprawdę niezłe. Temu audiobookowi wprawdzie bliżej do słuchowiska, niż książki czytanej, ale słuchałem z zainteresowaniem. Choć zbrodnia sztampowa, autor wiernie i w ciekawy sposób oddał klimat czasu i miejsca oraz ogrom pracy milicji włożony w śledztwo. Dobra pozycja zarówno...

Rozwiń

Zwiń

Lekturą maja 2024 w Dyskusyjnym Klubie Książki w Rawie Mazowieckiej była „Czarnobylska modlitwa. Kronika przyszłości” pióra Swietłany Aleksijewicz* (będąca czwartą częścią cyklu Voices of Utopia (Голоса утопии). Ja wybrałem wydanie w formie audiobooka w interpretacji Krystyny Czubówny i tłumaczeniu Jerzego Czecha. Był to strzał w dziesiątkę, gdyż Czubówna pokazała się jako jedna z tych nielicznych lektorek, które śmiało mogą konkurować z mężczyznami, nawet najlepszymi.

Aleksijewicz wypracowała swój własny kanon w literaturze faktu, odmienny od innych uznanych autorów, ale jak najbardziej warty poznania. Jak sama stwierdza w swych książkach, pisze nie tyle o wydarzeniach, co o ludziach, którzy brali w nich udział. Z jednej strony bada konkretne osoby, żyjące w konkretnym miejscu i czasie, z drugiej stara się odkryć w nich człowieka wiecznego. „Drżenie wieczności. To, co tkwi w człowieku na zawsze.”

Słuchając audiobooka notowałem sobie ważne spostrzeżenia, myśli i komentarze oraz własne refleksje przez nie wywołane, by je ująć we wrażeniach z lektury. Okazało się jednak tego tyle, że nie ma możliwości, by to zawrzeć w tekście przyzwoitych rozmiarów, a odrzucić nie ma czego, bo wszystko ważne, interesujące… Stwierdzę więc tylko, że dzieło wali w łeb, wyrywa z tej naszej codziennej ,poniekąd bezmyślnej, egzystencji, codziennego zadowolenia lub codziennego niezadowolenia, tych miałkich trosk i miałkich radości. To nie tylko rzecz o Czarnobylu i ludziach Czarnobyla, to również opowieść o miłości. W ogóle - świetna rzecz, naprawdę świetna.

Swietłana Aleksijewicz mówi o sobie, iż „jest historykiem duszy”. I faktycznie tak jest – poza zainteresowanymi szeroko pojętą tematyką wspomnianą w tytule, dzieło jest również obowiązkową pozycją dla każdego, kto chce zgłębić istotę duszy rosyjskiej i radzieckiej. Gorąco polecam, a sam już się biorę za pierwszą część cyklu, czyli „Wojna nie ma w sobie nic z kobiety”.

W klubie „Czarnobylska modlitwa. Kronika przyszłości” otrzymała następujące oceny:
nie podobała się – 0
była OK - 0
podobała się - 3
bardzo się podobała - 5
była rewelacyjna - 3

Lekturą maja 2024 w Dyskusyjnym Klubie Książki w Rawie Mazowieckiej była „Czarnobylska modlitwa. Kronika przyszłości” pióra Swietłany Aleksijewicz* (będąca czwartą częścią cyklu Voices of Utopia (Голоса утопии). Ja wybrałem wydanie w formie audiobooka w interpretacji Krystyny Czubówny i tł...

Rozwiń

Zwiń

Klasyczny, ale absolutnie nie sztampowy, kryminał w klimatach LA. Świetna powieść policyjna, trochę noir, trochę detektywistyczna, z dodatkiem wątku romansowego. To już piąta powieść cyklu z Harrym Boshem, a szósta w HBU, ale wciąż ma w sobie to coś. No i ten protagonista - niby twardy glina jakiego znamy z niezliczonych seriali literackich i filmowych, ale ma w sobie to coś. Zdecydowanie polecam.

Klasyczny, ale absolutnie nie sztampowy, kryminał w klimatach LA. Świetna powieść policyjna, trochę noir, trochę detektywistyczna, z dodatkiem wątku romansowego. To już piąta powieść cyklu z Harrym Boshem, a szósta w HBU, ale wciąż ma w sobie to coś. No i ten protagonista - niby twardy gli...

Rozwiń

Zwiń